De onomkeerbaarheid van de tijd (...) 210

Tijd is het pad "één", volgens welke een route is een traject dat zich verplaatst van punt X naar punt Y, waardoor het mogelijk is om een ​​lijn die van het ene punt naar het andere te beschrijven.

Het is inderdaad de manier waarop het is in het leven van een pad dat is omdat het blijft het beschrijven van een "in de richting van" een bepaalde richting.

De route is dat in het begin is nieuw, want je loopt dezelfde route bekend is, zijn hindernissen en moeilijkheden, die afkomstig is van natuurlijke contingentie.

Na bepaalde lijn omstandigheden voordoen, soms moeilijk toegankelijk ongeschikt gaan, schaamte gebeuren, dus het moet worden voortgezet.

Echter, de beleving is een reactie, omdat het gebruikelijk is geworden als gevolg van belemmering veroorzaakt door deze tegenslag.

Deze passage van de "tijd" galvaniseren, als een beschermende coating het ware voort uit het praktische leven dat de moeilijke tijden die het gezicht persistentie en kennis van deze tegenslag omgezet certificeert.

Omdat deze absolute tijd in ons leven domineert al onze huidige situatie, het is deze tijdelijke visie dat alle veranderingen in de bedoeling om de "juiste" manier blijven verzetten.

Maar we kennen van de eindigheid van de menselijke soort als fysieke bestaan, als gevolg van de vergankelijkheid van het aardse leven.

Onderworpen aan "het materiële leven" geconditioneerd een lang verblijf in dat een lange levensduur gewenst is, want leven is een dwingende noodzaak logisch en rationeel.

By the way, waken over en leiden tot het leven is een van de taken is het voor de man en vrouw, een onderliggende vordering samenwonende in de mensheid voor altijd.

Het is duidelijk, het lijkt bevestigde deze relatie van het leven en de mensheid, waarin verbindt het nuttige en aangename een perfecte symbiose van een ontwerp rekening te houden.

In het leven en in de tijd dat we leven in het universum ligt in de tijdlijn, en dus onze aarde, waarin wij wonen, is het natuurlijk voor deze generatie en toekomstige generaties deze continuïteit wensen.

Tijd stroomt echt in de toekomst, want het is zijn eindeloze weg (...), waar het verleden is zo transcendentale dat alleen is een staat die plaatsvindt in de verbeelding van die herinneringen die tijd onomkeerbaar vernietigd.

Echter, het lijkt een paradox, maar is assertief deze uitleg, dat al deze "tijd is een bederfelijk tijd," als we bedenken dat de momenten, minuten, uren, dagen, maanden, jaren en ga zo maar door, worden geconsumeerd door onomkeerbaarheid.

Het is een dynamisch die ons overstijgt, want als levende wezens in de materiële wereld, zijn er complexiteiten waarop het utopisch zijn verklaring zou zijn, omdat ze op een dergelijk specifiek "ontoegankelijk".

Ken de "ins en outs" van deze "edele situatie", waarop alleen de nadruk leggen op extrapolaties (...).

Omdat onze "materiële wereld" is als een "antichambre", zal dienen om te voldoen aan en alleen deze, waarin wij leven, als het fysieke bestaan ​​zijn eindigheid toen orgaanfalen van elk ingediend.

Een ander feit, dat is de "specificiteit van een andere dimensie van het leven", die plaatsvindt op dit huidige leven we in, in het bijzonder, de specifieke individuele afwerking als fysieke bestaan ​​zal nemen.


Dus onze discours zocht de juiste richting om wat meer inzicht te laten op het onderwerp van de 'onomkeerbaarheid van de tijd. " Antonio Cardoso