"De onomkeerbaarheid van de tijd" (...) 295

De tijd waarin we leven is uniek voor de betreffende persoon, omdat het afhankelijk is van de geldigheid ervan als "leven" wat zich vertaalt in "beperkte Timeline" dat zijn levenscyclus zal zijn.

Een verblijf van "leven" als een verblijf in het ware, is wat er gebeurt met "het menselijk leven" onder voorbehoud van de vergankelijkheid, aan de ene kant.

Anderzijds, nog geconditioneerd om een ​​"life materiaal" leven in een hoofdteksten, bederfelijke gevoelig voor beschadiging door het verschijnsel van materie, gezien de organische samenstelling die goed is gevormd.

Deze prestatie als "materiële leven" en daarom alleen dat bepaalde persoon ervaringen, want het is een must leeft het eens voorgelegd aan materiële wereld presenteren, waar we wonen, deze eis is een "dilemma" en een onomkeerbaar feit.

Het is dus veel meer dan een prestatie in de lacto zin, persoonlijke of professionele behoeften, omdat deze impliciete doel van de "living" is niet alleen om geluk te bereiken.

Het gaat veel verder dan (...), is slechts een vervulling, maar een nauwe relatie met de 'leven dat je leeft, "zoals het zich ontvouwt, harmonieus, en niet per se met enige inspanning in gelasten de sensatie en plezier dat het leven, het succes van het brengt te voldoen.

Een lange weg die elke dag wordt uitgevoerd, waarin we lopen als "een nieuwe dag", maar ongelijke, die vernieuwde herhaaldelijk wordt geïmpregneerd met dromen en realiteit, taken en verplichtingen die zijn uitgedrukt in de bevrediging van het bereiken van enkele bedenkingen en verlangens, percepties en claims.

Echter, een belangrijke kwestie daagt ons uit, door die bepaalt onze acties en daden, omdat we weten dat de "materiële leven" zal niet leiden tot een volledige geluk, maar oppervlakkig, die wordt ingegeven door een lijst van situaties dat gebeurt, successen en mislukkingen, frustraties, wrok en teleurstellingen vreugden, etc.

Als substraat, onze fysieke bestaan, dat we organisch gevormd worden de essentiële basis van het menselijk leven, is het natuurlijk om te kijken voor het begrip van deze 'materiële leven ", die leeft en eindigt onvermijdelijk.

Het is waar dat na de mensheid heeft inderdaad een "materiële leven", dat is experenciada in de huidige geglobaliseerde wereld waarin we leven, dat de mensheid is zich ervan bewust dat de veronderstelling.

Maar de menselijke specificiteit voorbij dit component materiaal, het heeft een schuurtje 'bovennatuurlijke', het is de ziel, geest.

Interessant genoeg hebben we niet deze ervaring van 'bovennatuurlijke' ervaren, zoals we hebben de "materiële leven" dat de mensheid oefening elke dag, voor de realisatie van deze werkelijkheid (...).

Omdat er de onverenigbaarheid van de huidige onze materiële wereld naar de "contouren" van de "bovennatuurlijke dimensie," en dat is precies de ziel, geest, die haaks op onze materiële wereld te leren kennen.

Zo is de verwachting dat ons spreken een paar overwegingen kunnen achterlaten op het thema van "de onomkeerbaarheid van de tijd", die op deze manier. António Cardoso.