«Η μη αναστρεψιμότητα του χρόνου» (...) 319

Ζήστε μια «ουσία της ζωής», που είναι ό, τι συμβαίνει στην ανθρωπότητα γενικά και του ατόμου, ιδίως, όμως, δεν πρέπει να το ζήσει ανεύθυνα, αλλά αποκτά μια θέση για τη ζωή που είναι σε «ζωντανή» και όταν τελειώσετε, δεν υπάρχει τίποτα!

Αξίζει τον κόπο η προσπάθεια που χρειάζεται για να αντιταχθεί μια ορισμένη αντίσταση, η οποία είναι ακριβώς να ξέρετε ότι η ζωή που ζούμε είναι εφήμερη, μια εποχή περάσματος που μεταφράζεται σε «χρόνο ζωής».

Στην πραγματικότητα, ξεπερνώντας ορισμένες δυσκολίες μπορεί να φτάσει κάποιο τέλος (...) που πιστεύουν σε κάτι διαρκείας (...), μην ξέροντας τι είναι ιδιαίτερα (...).

Αλλά καθοδηγείται από την πεποίθηση ότι η συναισθηματική δυνατότητα, υπάρχει η αντίληψη ότι υπάρχουν περισσότερα στη ζωή από αυτό το «υλικής ζωής».

Και δεν είναι ικανοποιημένος αυτό το αποτέλεσμα της «υλικής ζωής» η ανθρωπότητα προσπαθεί να «αγνοήσει», ωστόσο το υποσυνείδητο μας προειδοποιεί ότι δεν μπορεί να παραμείνει αδιάφορη, υπάρχει κάτι λανθάνουσα (...), η διαίσθηση, αντίληψη εικασίες, κ.λπ.

Στην πραγματικότητα περπατώ με την προοπτική μιας ορισμένης "συνέχειας" (...), μόνο που δεν είναι γνωστό πού και πώς να επεξεργάζονται αυτό το "συνέχειας".

Έτσι, αυτός ο περιορισμός παραμένει ριζωμένη μέσα μας, γιατί θέλουμε να «ζωντανή», ωστόσο, πηγαίνει σε αυτήν την αμετάκλητη απόφαση, μια «υλικής ζωής» που λήγει το τρέχον παγκόσμιο χώρο.

Ωστόσο, οι άνθρωποι ζουν όμηροι από διάφορες "πάθη" δεν είναι σε θέση να συνολικού αποστασιοποίηση από «γήινα», η σχέση που έχουν μια υποκειμενική σχέση που συνδέει σε αυτήν την συναισθηματική κατάσταση.

Ότι η ζωή είναι ένα «μυστήριο» είναι η απτή πραγματικότητα, ένα φαινόμενο που εμφανίζεται σε κάθε έναν από εμάς, είναι ανεξήγητο (...), η κατοχή της ζωής και την απώλεια περιέχει το απόρρητό τους.

Διότι, στην περίπτωση του «μυστηρίου», σίγουρα αυτό δεν μπορεί να κατέρρευσε, θα πρέπει να είναι ένα συγκεκριμένο σκοπό και την πεποίθηση για τον οποίο δημιουργήθηκε.

Τι είναι κατανοητή και για το οποίο έχουμε την εμπειρία της «ουσία της ζωής» που ζείτε, όπου η άσκηση της ανθρωπότητας κάθε μέρα αυτή η συγκεκριμένη πρακτική της ύπαρξής της », η οποία έχει την κατοχή της ζωής που χάνεται» μια ατελείωτο κύκλο (...).

Ο «καθρέφτης της ζωής», παρατηρώντας όλα αυτά που γίνονται, σχετικοποίηση, γιατί το μόνο που κάνετε είναι προσωρινή, αν και η εικόνα που παρουσιάζει ιδιαίτερα αναπαραγωγή, ως αντίγραφο της ήταν.

Ποια είναι η σκηνή της «πραγματικής ζωής», που υπόκεινται σε «διάρκεια ζωής», την παραμονή της «υλικής ζωής και την επίγεια ζωή", ενώ η φυσική ότι "κάποιος" ζωντανά, απλά είναι συγκεκριμένες και τελειώνει οριστικά, η οποία είναι η έκτακτης ανάγκης «ουσία της ζωής" ότι η ανθρωπότητα έχει υποστεί.

Έτσι, η προσδοκία ότι την ομιλία μας, μπορεί να αφήσει μερικές σκέψεις σχετικά με το θέμα της "μη αναστρεψιμότητα του χρόνου», έκανε με αυτόν τον τρόπο. Antonio Cardoso