"Ο μη αναστρέψιμος χρόνος" (...) 395

Η ζωή που ζούμε είναι αντικειμενική επειδή σημαίνει μια πραγματικότητα (...), επιβαλλόμενο πρόσωπο Α, Β ή Γ, στο οποίο διαμορφώνουμε την ανθρωπότητα.

Επειδή η ζωή είναι σιωπηρή στην ανθρωπότητα, με τον σκοπό που θέλει να επιτύχει, που είναι να αποδίδει σε κάθε άτομο, ως φυσική ύπαρξη, ντυμένη με σώμα-σώμα.

Προσαρμοσμένο σε ορισμένο "χρόνο ζωής" ενόψει της μακροζωίας του που θα ταιριάζει, μεγαλύτερη διάρκεια ζωής ή όχι.

Είναι "αληθινή" αντίληψη επειδή η ζωή (...) υπάρχει στην πραγματικότητα, ειδικά από τα ζωτικά της σημεία.

Ωστόσο, έχει μια αρχή, όπως τη σύλληψη του "κάποιον" και το τέλος του, που σβήνει ως ύλη, επειδή παύει να ζει.

Στην πραγματικότητα, σε αυτή τη φυσική ύπαρξη, που ντύνεται με ένα υλικό σώμα, οι άντρες και οι γυναίκες εκφράζουν την ταυτότητά τους.

Δηλώνοντας τι είναι, δουλεύουν, έχουν προσδοκίες, επιθυμίες και επιθυμίες, αλλά και απογοητεύσεις, απογοητεύσεις, απογοητεύσεις που προκαλούνται από το αίσθημα της αηδιασμού ή της απογοήτευσης.

Έτσι, η επισφάλεια της υλικής ζωής που ζούμε είναι ορατή, γιατί δεν ζούμε πάντα.

Η επιβαλλόμενη κατάσταση της ζωής είναι αυτός ο σημερινός παγκόσμιος χώρος όπου εισάγεται κάποιος που συνδέεται με ένα συγκεκριμένο «χρόνο ζωής».

Πράγματι, ο «χρόνος ζωής» είναι η ομοιότητα μιας υλικής μονιμότητας του χρόνου-ζωής, που «το ένα» ζει ως φυσική ύπαρξη, σε ένα φθαρτό υλικό-σώμα.

Στην πραγματικότητα, αυτή η συνθήκη είναι υποδεέστερη στο ανθρώπινο είδος που πρόκειται να ζήσει μια «υλική ζωή».

Χαρακτηρισμένη στη γενικότητά της, στην οποία όλοι οι άνθρωποι είναι υποτακτικοί, είναι μια μη αναστρέψιμη συνέπεια.

Συνεπώς, ακολουθώντας τον λόγο μας για το "μη αναστρέψιμο του χρόνου", αφήνουμε κάποιες άλλες σκέψεις. António Cardoso
"O mi anastrépsimos chrónos" (...) 395
I zoí pou zoúme eínai antikeimenikí epeidí simaínei mia pragmatikótita (...), epivallómeno prósopo A, V í G, sto opoío diamorfónoume tin anthropótita.

Epeidí i zoí eínai siopirí stin anthropótita, me ton skopó pou thélei na epitýchei, pou eínai na apodídei se káthe átomo, os fysikí ýparxi, ntyméni me sóma-sóma.

Prosarmosméno se orisméno "chróno zoís" enópsei tis makrozoías tou pou tha tairiázei, megalýteri diárkeia zoís í óchi.

Eínai "alithiní" antílipsi epeidí i zoí (...) ypárchei stin pragmatikótita, eidiká apó ta zotiká tis simeía.

Ostóso, échei mia archí, ópos ti sýllipsi tou "kápoion" kai to télos tou, pou svínei os ýli, epeidí pávei na zei.

Stin pragmatikótita, se aftí ti fysikí ýparxi, pou ntýnetai me éna ylikó sóma, oi ántres kai oi gynaíkes ekfrázoun tin taftótitá tous.

Dilónontas ti eínai, doulévoun, échoun prosdokíes, epithymíes kai epithymíes, allá kai apogoitéfseis, apogoitéfseis, apogoitéfseis pou prokaloúntai apó to aísthima tis aidiasmoú í tis apogoítefsis.

Étsi, i episfáleia tis ylikís zoís pou zoúme eínai oratí, giatí den zoúme pánta.

I epivallómeni katástasi tis zoís eínai aftós o simerinós pankósmios chóros ópou eiságetai kápoios pou syndéetai me éna synkekriméno «chróno zoís».

Prágmati, o «chrónos zoís» eínai i omoiótita mias ylikís monimótitas tou chrónou-zoís, pou «to éna» zei os fysikí ýparxi, se éna fthartó ylikó-sóma.

Stin pragmatikótita, aftí i synthíki eínai ypodeésteri sto anthrópino eídos pou prókeitai na zísei mia «ylikí zoí».

Charaktirisméni sti genikótitá tis, stin opoía óloi oi ánthropoi eínai ypotaktikoí, eínai mia mi anastrépsimi synépeia.

Synepós, akolouthóntas ton lógo mas gia to "mi anastrépsimo tou chrónou", afínoume kápoies álles sképseis. António Cardoso