"In irreversibility temporis" (...) CCCXCV

Hoc est, vita vivet, quod est objective in re (...) hominem ponatur in A, vel B C, quod formare ad humanitatem.

Quod pertinet ad humanam vitam, ut vis efficiet, ut quae cuique est subsistendi inungatur corpus materiam.

Quaedam habitudo ad "vita" in faciem longaeuos fuisse dissentiant est: competit mihi est, quod spatium longius recipit ab anima sive non.

Sensus est 'verum', quod vita (...) non est quidem potissimum pro vitalis signa.

Sed hoc habet principium, quod in conceptu of "unus" et ejus finis, materia, quae extinguitur, quia non vivit.

Nam est subsistendi falsitas materialis corporis exprimere atque identitatis.

Significat quod illi qui laborant, qui cupere cupido optantique sed et aestus, laboribus, disillusionments fecit affectu elit nec odio.

Incerta est vita vivimus materia est visibilis, non quod "vivat in aeternum."

Et haec est condicio vivendi spatium current global argentove iniecta sit, quo maxime ligatum ad "tempora vitae".

Re vera "vita" vita est quasi dies materia maneat, quod 'aliquis' quod habitat in esse, a corpore, materia, interiturum.

Immo, hoc est multiplex est sub speciebus status humani vivere a "vita supellectilem."

In quibus sunt quaedam omnino subjectus est irrevocabile esse.

Unde sequens thema sermonis de "irreversibility temporis» nonnullis rebus remanserit. António Cardoso